Don’t believe me just watch

Don’t believe me, just watch. Just say my name: U know who I am.

Wanneer ik zou moeten zeggen hoe lang ik mijn eetstoornis heb, kan ik daar alleen een “ongeveer” antwoord op geven: sinds een jaar of 8, waarvan tot twee jaar terug de anorexia op een hoogtepunt was. Ik had ooit de attitude van “Don’t believe me just watch”. Des te minder eten er in ging, des te sterker werd ik in mijn hoofd. Don’t bullshit me, want ik heb het heus wel onder controle, uh-uh as if…

Stel je de vraag nu aan mij of ik “genezen” ben, dan zou ik daar een twijfelachtige “ja” op antwoorden. It’s in the open now. People know, althans the ones I care about, op welke wijze dan ook. Het extreme regime is er in ieder geval niet meer, BUT I do still cheat. My “dark side” is still with me. Hoewel het een heel stuk beter gaat, en ik, in ieder geval, op hetzelfde gewicht blijf, merk ik dat het nog steeds lastig is voor mensen om me heen om op “de herstellende ik “ te reageren. Wanneer ik bijvoorbeeld uit eten ga en ik naar de wc moet, ontstaat er bij terugkomst toch een “stilte”. Did u just throw up? Laatst werd er serieus na een lunch op mijn werk gevraagd of ik alles er uit had gegooid. I feel like a junky. No people, I did’t snort cocaïne, but I can’t blame them.

Most people have no idea at all. Lang leve Google en alle info, die daar op staat. Uiteraard het meeste is waar, BUT people, everyone’s story is different. Tuurlijk laxo’tje hier, purgeren (serieus woord voor overgeven) indien nodig, zijn bij anorexia een gemiddelde weg om het doel te behalen. Om dan de naam Anorexia hardop te zeggen tegen een “vreemde” levert over het algemeen dan toch veel vragen op. Believe me, niet altijd de meest tactvolle vragen, I mean people, je kan dus écht niet om dieetadviezen gaan vragen. Niet heel chic. Just do me a favor and just say my name. Watch me struggle. Kom naast me staan en zeg dat je mij ZIET. Dat zou al heel wat zijn.