No food = no pain
The final straw that pushed me over the edge. As I said before, it is never just about food. Everybody has got his or her own story and this is mine.
Ik was 25 toen de diagnose reuma gesteld werd. Vanaf dat moment begon ik meer op Krimson van Suske en Wiske te lijken, door alle pillen en fucked up injecties, dan op mijn oude (gezondere) versie. Alles werd uit de medische kast getrokken om een zo “acceptabel mogelijk” pijnniveau te creëren. Ik accepteerde de ene bijwerking na de andere om een zo normaal mogelijk bestaan te kunnen leiden. Zelfs eventuele onvruchtbaarheid durfde ik enigszins te aanvaarden. Totdat ik na jaren, tegen alle verwachting in, zwanger bleek te zijn. Midden in het medicatiegeweld zat daar “gewoon” een pril levend mensje in mij. Na vele extra controles bleek zij nog gezond te zijn ook! Deze zwangerschap had als extra bonus, dat ik door het hCG-hormoon ruim 9 maanden geen medicatie meer nodig had om pijnvrij te zijn! How fucked up is that?!! I was fooled by my own body!?
There goes my trust in my body, mind, soul and the medical world. Fuck them all, ik zou dit zélf moeten gaan oplossen, vond ik. So my search mission began on the great wide Google. There was finally my hope for a solution: “The starving treatment”. Ik leerde hoe je met bepaalde diëten de chronische pijn kon “aanpakken”. Uit onderzoek bleek dat wanneer je geen suikers en vetten meer tot je nam, de ontstekingen ook rustiger zouden gaan worden. That is how I started my “kill the pain diet”. Ik begon vrij snel veel af te vallen en naarmate ik afviel, kon ik mezelf ook makkelijker bewegen. De pijn leek letterlijk met de kilo’s mee te verdwijnen. Langzaam maar zeker liet ik steeds meer eten uit het dieet weg. Het principe no food= no pain begon de overhand te krijgen. Mijn motivatie ging langzaam over in het dwangmatig controleren en beheersen van eten en drinken. De lijst, met wat ik nog wel mocht van mezelf, werd steeds korter. In mijn hoofd werd het steeds donkerder. Conclusie so far: no food = no pain = a illusion, because so far I lost more than I dare to believe.
