Closure
Closure of anything is one of the hardest things in life. I simply can’t deal with closure, zeker niet wanneer het niet mijn eigen keuze is geweest. How does anyone deal with it without totally losing it?
Bad break ups, innocence lost, death, sickness, all been there. Ik stond elke keer weer op en vocht mezelf elke keer weer terug. Wrang is het wel dat ik merk, dat ik uiteindelijk elke keer een stukje sanity in mijn hoofd verlies. Mijn mentale veerkracht lijkt eerder op een kapotte trampoline dan op een veerkrachtig springparadijs. De vraag voor mij is niet zozeer hoe je opstaat na een tegenslag, verlies of conflict, maar juist hoe je met opgeheven hoofd blijft doorlopen.
What doesn’t kill you makes you stronger… This maybe true, maar ik denk dat het stukje acceptatie van een situatie zoals het is, de sleutel is to move on. Makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer ik volledig zou kunnen berusten in alles wat mij als mens heeft gebroken, dan zou ik heel graag willen geloven dat het afsluiten van een hoofdstuk juist ruimte geeft om verder te groeien als persoon. Ik durf ondertussen wel te geloven, dat niet alleen positieve ervaringen mij gevormd hebben, maar zeer zeker ook de negatieve ervaringen. Dit maakt mij tot wie ik nu ben blijkbaar. Het lastigste is om mezelf volledig te accepteren met alle plussen en legio aan minnen. Het gevoel van een onwaardig mens zijn, is zo vergroeid met mijzelf, dat ik juist dat stuk niet los kan laten. Zeker niet wanneer er een bevestiging terug van “het niet goed genoeg zijn “ van buitenaf. And I am out…game set match. Dan ben ik weer vol terug in de modus van: I told ya so.
Ik ben een perfectionist, een control freak. Ik kan onrecht of onkunde niet handlen, laat staan accepteren, ook blijf ik altijd (kritische) vragen stellen. This is me in a nutshell and how life left her marks on me. Precies deze opsomming van deze overlevings-eigenschappen zijn recent de reden geweest voor mijn ontslag en voor mij een bevestiging van: I told me so!” Ik wist dat deze eraan zat te komen. Forced closure van een periode, waarin ik het heel leuk heb gehad met diegene met wie ik nauw mocht samenwerken,maar desalniettemin ook een closure van een periode, waarin intimidatie en dreigementen door leidinggevende en directeuren als “normaal” beleid werd beschouwd. Vooral niet tegenspreken en zeker niet hardop je mening ventileren, anders gaat je hoofd eraf. En daar ging die van mij.
Het valt me zwaar, niet omdat ik die “toko” ga missen, nee daar is te veel voor gebeurd en gezegd. Het valt me vooral zwaar, omdat het persoonlijk was. Ik hoorde er gewoon niet meer bij, vond men. How to get rid of the bitch? Easy: behandel haar als onvolwaardig persoon als ze op haar kwetsbaarst is. Show her who’s boss, dan leert ze vanzelf wel waar haar plek is. Letterlijk zo geschreven en gezegd door individuen in een leidinggevende rol. Wanneer je daar de reden van ontslag bij optelt, die mondeling is gemeld: Ik was niet goed genoeg en zou het ook nooit worden”, nou dan had je me beter met een schep kunnen neermaaien. Dat had minder pijn gedaan. Ze pakte me op mijn zwakst, ze hadden mijn achillespees gevonden. So the lights in my head went out for a long time. Ik was zinloos, kansloos…. ja dank je, voor deze harde woorden ofzo iets.
Hoe erg is het dat er vanuit een firma zoveel arrogantie en superioriteit uitgedragen wordt? Er zo weinig menselijkheid, of enig respect voor de mensen die er werken, wordt getoond. Ik noem het het heilige geloof in hun eigen perfecte zeepbel, die een farce voor de buitenwereld is en niet meer dan dat. The boat is sinking people… Monddood gemaakt om je inkomen/ baan te beschermen, zo ging je het wel redden. But I never could do just that and that cost me more than I can write down right now.
Ik heb voor mezelf gekozen, om enige eer en eigenwaarde proberen te behouden en om mezelf niet nog verder af te laten breken door misselijkmakende politieke spelletjes. Het is het lastigste, dat ik tot nu toe heb gedaan, juist omdat ik nooit erkenning zal krijgen van een kleinerend beleid. Het voelt als zwaar verliezen. Terwijl ik ook weet welke prijs ik, als mens, moet betalen, wanneer ik weer één voet moet zetten in dat pand. So I guess I got up again… but now I have to find out how to keep walking away from this shit with my head up high. Opnieuw een klein stukje van enige eigenwaarde van mezelf hervinden en opbouwen….again from scratch. But in time I will make my own all new bigger and stronger bubbel that I will call my own. Don’t believe me just watch.
