Was that a real question?!
Ik voelde me al een aantal dagen fysiek niet top, heel moe, misselijk en licht in mijn hoofd. Ik was al een paar keer K-O gegaan en was helemaal klaar met deze “klachten”. Mentaal voelde ik me namelijk prima! Ik was zo boos op mijn lichaam, puur omdat deze niet meer mee wenste te werken aan mijn hervatte regime. Nadat ik weer wakker werd met een extreem licht gevoel in mijn hoofd, besloot ik toch maar de huisarts te bellen, no way dat ik zo de dag door ga!
Diezelfde dag zat ik nog aan het bureau van de huisarts. Ze vroeg me hoe het ging en ik vertelde doodleuk dat het op zich prima ging, maar dat ik me vooral fysiek zwaar off voelde en dat ik al een paar keer buitenwesten was geweest. Mijn huisarts schrijft altijd kernwoorden op een blaadje. Dodelijk in mijn hoofd, omdat ik eigenlijk gelijk een diagnose wil horen, maar dat werkt natuurlijk niet zo. Toen ik opstond voor wat onderzoekjes, voelde ik dat mijn lijf tegensputterde. Oké keep it classy, dacht ik, nu niet gaan liggen gewoon doorlopen. Ik mocht op de “bank” gaan liggen en nadat ze mijn bloeddruk en hartslag had gecontroleerd, legde ze een spateltje in mijn nek. Huh,,,this is a first bedacht ik. Vrij snel werd ik naar de assistente gebracht voor een ECG’tje, om vrij snel daarna weer terug aan het bureau van de huisarts te zitten. Ik moest gelijk door naar de Spoedeisende Hulp, mijn bloeddruk was veel te laag en mijn hartslag te onregelmatig. Ik dacht eigenlijk alleen maar, fuck this, dit gaat me de halve dag kosten. And so it did…
Vanaf het moment dat ik bij de aanmeldbalie stond, begon ik te zweten en het draaierige gevoel kwam 3.0 terug. Het was gelukkig rustig in de wachtruimte en dat was in mijn hoofd dus een enorme “winst” aan tijd. Kon ik wellicht voor het eten thuis zijn om de meisjes op te halen. Toen ik naar binnen werd geroepen, ging het een beetje té snel. Ik werd ondervraagd door een dame achter een computer en gelijk werd er door een zuster een bloeddrukmeter omgedaan, en voor ik het wist, werd er ook gelijk wat bloed afgenomen. Ik hoorde de dame achter de computer nog zeggen, dat er nog geen behandelkamer vrij was en ik nog even terug naar de wachtkamer moest met voorgewerkte infuus en al. Ik dacht dat ik nog terug zei dat ik dat prima vond, maar zeker weet ik dat niet meer, because it all went black. Just like that.
Ik werd wakker door een piepje, en wat stemmen, die de belachelijke vraag stelde of het goed met me ging. Was that a real question?! Ik zei, puur voor de vorm, ja hoor prima, om vervolgens weer back into the black-out te gaan. Toen ik weer wakker werd, door dat fucking irritante piepje “besloot” ik soort van bij de les te blijven. Focus babe, focus. Waar ben ik en wat betekent dat piepje? Dat piepje leek samen te hangen met binnenkomende verplegers die dan vroegen hoe het ging, met zo’n bezorgde blik (die haat ik, “the sorry look” ). Ik bleef zeggen prima, totdat me verteld werd dat ik semi- ondersteboven lag en dat die cijfers inclusief piepje mijn hartslag en bloeddruk weergaven. Ik brak, een hartslag van 42?! Zodra een hartslag lager dan 50 gaat is dat dus een “dingetje” en komen ze logischerwijs binnen om te checken of je überhaupt nog contact maakt.
Mijn shirt was vies nat van het zweet, mijn haar plakte ergens aan mijn gezicht vast door een nat washandje, die blijkbaar ergens op mijn hoofd was gelegd. Ik rook vies en ik voelde blinde paniek opkomen in mijn hoofd, dus zo makkelijk kan ik dus doodgaan?! Ik deed een vage check bij mezelf. Had ik pijn? Nee. So I am not gonna die now oke? Gedesillusioneerd probeerde ik enig contact te maken met dat wat mijn lichaam heet. Oké, let’s talk for real now. Dit ga je me nu dus niet flikken he?! I promise I will treat me better, denk ik, just keep my heartbeat up. Het was voor het eerst dat mijn fysieke kant een gevecht aanging met mijn mentale kant. Deze keer kwam ik er nog goed van af. Laat niet weg dat ik toen voor het eerst besefte, dat “my evil twin” could kill me… just like that. Finaly reality sunk in. I can’t do this anymore. I have to start caring about myself more, if I want to stay alive.
