Tell me… are you looking for yourself out there?

Een mental breakdown heeft ook voordelen. Je wordt namelijk glashard teruggeworpen naar wat echt belangrijk is en wat niet. Hoe dubbel het ook klinkt, ik denk dat ik anders niet tot bepaalde inzichten was gekomen. Ik ben van nature nogal koppig en eigenwijs ingesteld en neem daarbij mee dat ik simpelweg vanuit een overlevingsstand mezelf constant “klein” houd. Ik doe bijna nooit iets goed van mezelf. The only person who is holding me down is me, because I let myself believe I am nothing. Geen letter van gelogen. Mijn “leermomenten” zie ik pas wanneer ik in de diepste put zit en geen kant meer op kan. Fall forward is dan nog de enige optie. Ik moest dit proces door om mijzelf als persoon verder te ontwikkelen naar een vrijere en gezondere versie van een vrouw, die eigenlijk “gewoon” wil leven.

Ik heb, net als vele mensen met mij, de nodige bagage bij me en die zeul ik al een heel groot deel van mijn leven met me mee als een last. Ik ben het gezeul van “oud zeer” zat… Ik wil de littekens, die in mijn ziel gekerft staan dragen, in plaats van meeslepen. I need to feel free as a person. I need to let go of all my selfmade cages. Want weet je…het heeft me veel minder gebracht dan ik aanvankelijk dacht. Het heeft me juist “klein” en als slachtoffer gehouden. Zéker niet als vrij, laat staan als surviver.

Therapie is a bitch, that is true. Het is fucked up om een spiegel voor gehouden te krijgen. Het is fucked up en zwaar om uitgedaagd te worden om anders naar jezelf te gaan kijken. Zeker wanneer die manier van kijken er een is met compassie en zorg in plaats van zelfhaat en minachting. Ik begin de momenten te koesteren, waarin ik mijzelf de vrijheid geef om even geen rekeningen met mezelf te moeten vereffenen. Die momenten, dat ik “gewoon” gelukkig mag zijn, en dat ik me sterk voel en vooral heel vrij voel, om te bewegen zonder dat ik elke beweging afweeg om liever niet opgemerkt te worden. Ik koester die momenten waarbij ik me zo voel. I will take this dance called life. I don’t want to battle life anymore. Finally I dare to believe again en dat voelt zo af en toe natuurlijk ook heel erg eng. But hey.. groeien doet pijn toch?

Ik ben statistisch gezien halverwege mijn leven, dus…half way there. So I can better make up my mind and chase my dreams instead of my demons. Het beste wat mij tot nu toe is overkomen is dat ik “gedwongen” werd om op zoek te gaan naar de andere kant van mijzelf. Ik zal geen “all new” persoon gaan worden, I am still me. But I dare do to believe in a better, more free version of me. And I kinda start to like that part. The best things in life aren’t always free from struggle, but maybe someday I get there…