It’s time

Now it’s time to build from the bottom out of the pitt right back to the top. I never wanted to let you down… It’s time to begin, am just the same as I was because I never changed in who I am.

Mezelf recht in de spiegel aankijkend en denkend: hoe dan?! Om vervolgens mezelf weer te overtuigen dat het vandaag heus wel een “goede” dag was. In ieder geval één keer gegeten dus ja.. het kan altijd erger. Zwijgend ga ik beneden bij de meisjes in de woonkamer zitten. I’m good..really I am, geef me vijf minuten..

Of ik honger heb, vraagt mijn oudste, terwijl ik zowaar dertig seconden kon afdwalen in gedachte. Het is drie uur en zij heeft klaarblijkelijk wel trek. Leuk hoor, zo’n continuerooster waarbij ze sindskort tot twee uur school hebben en ze daardoor veel vroeger eten dan ze afgelopen 5 jaar gewend was. ,Wat wil je?’ vraag ik aan haar, waarop de jongste het codewoord voor snacks hoort en vervolgens de kast “alvast” opentrekt. Ze kiezen allebei wat uit en ik bedenk me dat het heus niet heel erg is, wanneer ik een beetje mee snoep. Ik compenseer wel weer.

Het klinkt voor de “gewoon” etende mensen vast heel raar, dat ik tussendoor heus weleens iets snoep. Dat hoort toch niet wanneer je anorexia hebt?! Well…how am gonna say this? Ik kan en zal het niet voor een ander invullen, maar niemand is hetzelfde hè?! Mijn zwakte zit in het iets eten, dat verre van de schijf van vijf verwijderd is, dan dat ik een “normale” boterham of groenten enzo eet. Wanneer ik wiebelig wordt, prop ik er liever een snoepje of een paar chipjes in om vervolgens de rest weer te ontwijken.

Intussen hield ik de meesten (dacht ik dan) voor de gek door te snacken waar een ieder bij was. In het kader van: Look, I don’t have any issues! Do you see me chew this shit?! In mijn ergste staat van deze ziekte geloofde ik daar ook heilig in. Enigszins arrogant gedrag te noemen, omdat de omgeving niet blind is en wel degelijk verandering in gewicht ziet. But hey that’s their problem right?!

Ik weet wel beter, maar het neemt niet weg dat ik nog steeds voor mezelf heel veel “goed” praat. Natuurlijk is het niet oké dat ik zo weinig blijf eten en natuurlijk weet ik waar deze bullshit talk inside my head toe kunnen lijden.

Intussen kauw ik met de dames op de bank een snoepje weg. Als de jongste dan een paar snoepjes van mijn zakje bietst, hoor ik mezelf tegen haar zeggen:,Tuurlijk! Eet maar lekker op. (Crap I am a feeder) Wel straks je groenten opeten he? Gelijk bedenk ik me dat ik dat ook zou moeten doen…. But I know for some other bullshit reason I won’t…..