Home – part one –
I found no cure for the loneliness. I found no cure for the sickness.
Nothing here feels like home. Crowded streets, but I’m all alone
Stilte is een begrip en een, soms overweldigend, gevoel. Hoe een stilte kan vallen in een ongemakkelijk gesprek, bij het horen van slecht nieuws of wanneer je afscheid moet nemen van iemand die je dierbaar is. Wanneer de stilte valt, lijkt het wel alsof deze stilte naast je gaat staan en heel even je adem vasthoudt. I kinda tend to feel the silence as a friend I love to hate.
Er is no easy way out from the days where the silence overrules my days.
Er zijn verwachtingen en er zijn verplichtingen en ergens… I really don’t give a kind fuck. Ik trek me terug wanneer ik eigenlijk tegen iemand zou moeten zeggen dat ik me heel erg “alleen” voel. Het is veel makkelijker om te breken wanneer je alleen bent. Het voelt ook heel veilig als ik even niets en niemand om me heen heb. Juist daar schuilt de gevaarlijke keerzijde, waarbij all my demons triomfantelijk de anarchie lijken te verklaren.
Eet je wel genoeg? Let je wel een beetje op jezelf? Misschien moet je gewoon een avondje vroeg naar bed?
I have heard them all. Ongetwijfeld allemaal goed bedoeld. But I just need to be alone… I need to figure out how to kill my demons. Intussen weet ik uit ervaring, dat juist het ontwijken van écht contact met wie dan ook, vrij destructief werkt.
De dagen zijn lang en de nachten nog langer… every day I get up just for the sake of obligations.
Find your goals. Focus on the good stuff. Trust in who you are. Ook all true, but…they are all bullshit when my mind is losing it. Ik kan oprecht niet beschrijven wat de stilte de laatste tijd met mijn mental state of mind doet. Hoe ik bijna krampachtig lijk vast te houden aan iets waar ik heel even in vergeet how messed up it all is.
Ik probeer soms mijn gevoel uit te schakelen door mijn eetgedrag weer in streng regime te binden. Wanneer dat heimelijk faalt, doordat ik blijkbaar toch “trek” krijg, doe ik (een poging) door een avond iets te veel drank naar binnen te werken. Either way my grief sets in and I am scared to make a call to any of my dearest friends.
I don’t want to let them know I am breaking down because I feel in that moment like one big failure. Meanwhile, I’m drowning in my own judgment. De stilte zet weer in….
The voices in my head starting to take control and I am losing focus. It’s all pitch black again and it feels like “home”. Terwijl ik weer een nacht de duisternis in staar en de uren naar de ochtend voorbij zie komen, blijven de vragen en verwijten over mezelf doodleuk doormalen. Where did it all go so wrong?! I am a compleet failure, why should anyone care?!
De kracht van stilte, ja die voel ik wel… Wanneer ik mezelf ’s morgens in de spiegel aankijk, zie ik de sporen van precies die stilte en de zwarte echo van mijn eigen cocon. Ik draag deze de rest van de dag met me mee. Just smile and wave dear. Play pretend like it’s fucking Facebook with all the happy faces and perfect lives. Oh, sweet Lord, I am a waste of breath.
I am starting to lose faith because I feel like the world never fights fair. This is how a depression works, and guess what, it’s not my choice…
I don’t want to be perfect. I never wanted to be. I just wish I could shake away my loneliness and find some kind of piece of mind. I’m only as strong as I would like to be right now and that is fucked up. I do know this will pass and I guess time will tell… ‘till then I’m just getting through. Day by day, night by night.
