Natural
Nothing ever comes without a consequence or cost. Will heaven step in? Will it?
Crash landing, here I am.
Consequenties, die zijn er altijd met elke beslissing die je neemt, groot of klein. Ik geef toe: ik ben een behoorlijke control freak. Het maakt ook geen ruk uit op welk gebied, I just need to know and own whatever comes my way, no matter what. Dan maar weer een paar nachtjes zinloos malend wakker liggen. Hey, who needs sleep anyway?!
I have had a rough year, waar eigenlijk nul ruimte leek te zijn om welke keuze of situatie dan ook eerst “ logisch” te kunnen beredeneren.
Een jaar waar intens verdriet afgewisseld werd door onmacht en onzekerheid voor whatever the future has in store for me. Mijn basis werd, op elk vlak, onderuitgehaald like a house of cards. Van het verliezen van mijn werk tot het einde van mijn relatie en toen weer doodleuk terug naar serieus health issues. Over geen van deze issues had ik ook maar enige controle. None. Zero. Nada.
Waar ik wel enige invloed op had, waren de keuzes die ik elke keer weer probeerde te maken door op mijn gevoel te vertrouwen en mezelf voor te houden that I wasn’t planning on dying yet. Wanneer ik dan midden in de nacht weer voor me uit lag te staren, hopende op het vinden van enige logica of sense in deze chaos, werd het elke keer weer ochtend. Om dan weer gesloopt mijn bed uit te kruipen en met een “head first”-houding de dag door te komen met shit regelen en een vage illusie naar de buitenwacht te creëren that I’m still holding on. Far from… Ik durf te schrijven dat ik een deel van mezelf ben kwijtgeraakt in dat hele proces van loslaten en accepteren dat mijn wereldje er serieus anders uit zal gaan zien, in elk opzicht.
Things just happen I guess. Zinloos gebrabbel als “why me”, dat heb ik niet zo sterk gehad.
Mijn focus probeerde ik op hele korte termijn te houden. Just make it through the next fucking day… that’s it.
And so I did. Het voelde als vechten, elke stap terug naar enige sanity. Elke stap richting another part of my life. So here I am today, still here. Wijzer? Zeker. Beschadigd? Ook. But I know without a doubt I am gonna make it.
Fuck it, I made it so far, trust me when I say no one, that I mean NO ONE is gonna drag me down in any way!
Do I still feel lost? Uh ja, elke keer weer wanneer ik alleen in mijn eigen huis ben volgt de confrontatie met me, myself and I. They are catching up on me, omdat ik mezelf serieus zwaar voorbij ben gelopen en dat is niet alleen het laatste jaar geweest. In een poging om alles
onder controle te houden werd het toch weer een issue. Eerst omdat mijn lijf het nodige moest verstouwen en later bijna als gewoonte. This is how I deal with crap loads of shit on my silly road of life.
I see me and that is not the person I thought I could be.
I made it, I guess I did. Maar de prijs was en is best hoog geweest. Ik schrijf bewust “geweest”, want elke dag is een dag verder van waar de wonden zijn gekerft in mijn ziel.
Am still standing on the edge but this time face up cause this house of mine stands strong…. so guess who’s back all in with #nofuckingfilter
