Believer

Am I gonna say all of the words inside of my head?

“Mama, mis jij je vriendinnetje, omdat ze nu dood is? Doe je daarom zo boos?”  Een way out of the blue vragenlijstje van mijn oudste dochter (8 jaar) op zomaar een ochtend vlak voordat we ’s morgens naar school gingen. Huh? Was mijn eerste respons, omdat de ochtend al ver van soepel verliep.

Het was zo’n ochtend, die eerder neigt naar een militaire dienst-actie dan een pedagogisch verantwoorde “The Patridge Family” scene. Van geneuzel over welke sokken wel of niet lekker zitten tot hakken in het zand, omdat ze beiden, na alle zomerjurkjes, een spijkerbroek weigerden aan te doen. Het regende en ja, dat vonden ze beiden een flinterdun excuus. Zucht… dan zijn ze het ineens wél samen over iets eens! Just to bash on mommy..the joy of motherhood. Na een aantal woede-uitbarstingen tussen de meisjes en een brulserenade van mij onderaan de trap, zaten ze dan eindelijk aan de keukentafel. Allebei zwaar chagrijnig, omdat ze mama goed zat waren. I was just having my silent countdown for school, totdat zij ineens met deze vragen kwam. Oké, deze zag ik niet aankomen en ik brak. Ik deed nog een poging om mijn tranen weg te slikken, maar dat mislukte heimelijk.

Het is nu bijna twee jaar geleden dat mijn beste vriendin, die ik toen al kende vanaf mijn 13e jaar, plots overleed. Ik was er stuk van. Mijn dochters waren erbij, toen de moeder van mijn vriendin op een avond ineens voor onze deur stond om het vreselijke nieuws te vertellen. Zij heeft haar 40e levensjaar niet meer gehaald en daar kan ik met mijn hoofd nog steeds niet helemaal bij. Hoewel mijn meisje “even” een zwakke plek indrukte, was dat niet de reden dat ik die ochtend flipte. Ik liep vast in mijn hoofd, omdat ik eigenlijk een poging had moeten doen om die ochtend mee te eten. But… again I refused, omdat ik me opgezwollen voelde en ik wilde me niet nog “dikker” voelen door een hele boterham te gaan eten.

Maar wat zeg je dan als “volwassene” tegen een kind? Nee sorry schatje, het is even goed fucked up in my head? In plaats daarvan perste ik nog een afgezaagde zin uit mijn strot, dat grote mensen ook wel een verdrietig zijn en I just “blamed” my dead friend voor mijn verdriet om mijn dochter vooral maar te ontzien van “more bigger issues”, die een 8 jarige simpelweg niet aan zou moeten gaan. It’ s not oke bedacht ik nog, but I can’t tell her all the words inside my head right? Behalve de collectieve leugen over 5 december, lieg ik in de grondslag niet tegen mijn kinderen. Meestal ben ik vrij open over gevoelens en emoties. Ik leer ze dat het “oke” is om soms “niet oke” te zijn, om gewoon te mogen huilen of om boos te zijn.

But now I simply couldn’t. Er wordt wel eens aan mij gevraagd of ik me wel besef dat de kinderen mee krijgen dat ik een eetstoornis heb. Mijn antwoord steevast hierop is dat ik het niet hoop en dat ik probeer zo “normaal” mogelijk te doen. But… kids ain’t stupid! Natuurlijk krijgen ze er wat van mee. Dat realiseer ik me heus wel. Natuurlijk voelen en zien kinderen heus wel wanneer papa of mama verdrietig of boos zijn. Natuurlijk zien ze ook wel dat wanneer ik eten op mijn bord heb, dat het veel minder is dan wat zij opgeschept krijgen.

Ik kan mijn meisjes niet beschermen tegen of afschermen van alles dat de anorexia met zich meebrengt. Het enige dat ik met heel mijn hart wens, is dat ik hoop dat ik ze ooit kan vertellen of laten zien, dat ik het “overwonnen” heb. Dat ik ooit kan laten zien dat ik sterk genoeg was om sterker te zijn dan “the black bitch” in me. That’s what I like to believe, is the best thing I could do for them and for myself…..