Can I yell any louder
Ik hoor haar gesproken berichtje via mijn WhatsApp, haar stem breekbaar en toch krachtig. Elke letter, elk woord raakt mij tot in mijn ziel. Ik hoor haar stem en het was alsof ik weer naast haar zat op “onze bank” in Het Leontienhuis. Ze vertelt dat het typen van een bericht even niet gaat, omdat haar vingers tintelen. Ze heeft het zwaar, dat hoor ik in elke letter, die ze uitspreekt. Ik hoor haar zeggen, dat ze verder wel “oke” is en dat ze behandeling “voorzichtig” overweegt. Ik breek. Het liefst had ik door de telefoon willen kruipen, haar even vast willen houden. Ik had het liefst willen schreeuwen dat “her evil twin” haar uitholt! Wish I could yell any louder! Wish I could yell out at her “the dark side” to back the fuck off! Just leave her alone, please…please let her be. In plaats daarvan spreek ik een berichtje terug in. Please hear me, I still think of you everyday.
Toen ik voor het eerst plaatsnam bij de praatgroep voor 35+ in ‘Het Leontienhuis’ was ik vooral sceptisch. Ik geloofde heilig in het meest voor de hand liggende: ”ik ben niet zo”! Terwijl ik geen idee of illusie kon of durfde te hebben, over wat deze groep dames voor mij zou gaan betekenen. Ik werd omarmd door herkenning en erkenning. For the first time someone saw me, just as they let me see them. Ik durfde voor het eerst open te zijn over mijn angsten en vooral mijn boosheid. Even geen farce, nothing to prove, just me.
We maybe lost, but we dream, wish, breathe and we do have hope that one day we all will be more than oke again. Want weet je? Voor wie door het zwarte wolkendek heen durft te kijken, zal zien dat er een real life person onder verstopt zit. Een mens die bovenal “gewoon” echt en vooral oprecht gezien wil worden. Het durven zien van een kwetsbaar mens, die gebukt gaat onder het regiem van “less is the only way not feel anything painfull”.
Een van de meest stigmatiserende ideeën, die ik terug hoor van de “gezonde”medemens #person, is dat er nauwelijks bij stilgestaan lijkt te worden, dat er onder het juk van een eetstoornis een persoon verstopt zit. Een mens, die je in je hart kan raken met een lach of een traan. Ja ja, mensen… een levend wezen met een hart, dromen, een dagelijks leven en een goed set hersens.
Shocked?! I do hope not, want het is vanuit een “ik mankeer nixs- kinda person” prima te volgen toch?
