Ik kan soms compleet dichtslaan en mezelf volledig terugtrekken in mijn eigen wereld. Tegenwoordig is dat mijn reactie op een kutsfeer extreem veel stress of in een intimiderende situatie. Het is dan letterlijk, en figuurlijk, het niet meer kunnen volgen en/of begrijpen wat er gezegd of gevraagd wordt. Het voelt dan letterlijk als een kortsluiting in mijn hoofd. Het leest wellicht wat “vaag” en dat had ik (denk ik) pré mijn burnout met een depressie ook zo gelezen. Ik had dan ook gedacht: “Hoe dan?!” Hoe kan het zijn dat ik het ene moment meer dan prima functioneer, om vervolgens “control alt delete” uit te loggen middels een kortsluiting in mijn hersenpan. Get a grip and move on…right?! Wish I could say different but no…dat kan ik dus niet meer zo gemakkelijk sinds my own meltdown.
Crazy, omdat juist die mentaliteit: niet zeiken en gewoon doorbuffelen de oorzaak is geweest van my meltdown. Eigenlijk is die “kortsluiting” helemaal niet plotseling gebeurd. Dat roep ik, nog steeds, heel hard, maar dat is in de realiteit dus niet zo. Het gaat zo geleidelijk dat ik er zélf niet zo heel veel van dacht te (willen) merken. De omgeving dacht en denkt daar trouwens heel anders over. Ik blijf het bloedirritant vinden hoe mijn dierbaren het al van mijlenver aan zagen komen. Natuurlijk had ik tijdens mijn ‘roadtrip to hell’ genoeg mensen om me heen die zeiden dat ik een stap of zes terug moest doen, omdat ik anders zou ik crashen… maar ja… ik had nergens last van. So get the fuck out of my face!
Het is in mijn vertaling een “afbrandproces” waar heus wel genoeg signalen van zijn geweest. Alleen werden die signalen door mij vertaald als ‘tijdelijke ongemakken’ in plaats van het erkennen dat het een bijna onherstelbaar afbreken was van mijn mentale state of mind. Ik zal een paar signalen benoemen, die achteraf gezien bij mij enorme stopborden geweest hadden moeten zijn, maar die ik argeloos weggewuifd heb. Because I got this remember? Natuurlijk was ik moe, maar met een paar liter Redbull en een zooi cafeïnepillen in mijn mik, I’m good to go. Misselijk, extreem veel maagzuur en gillende hoofdpijn voor het slapen, ja dat was vervelend, maar een fijne bijkomstigheid om geen eetlust te hebben. Win- win in mijn hoofd toentertijd. Maar… toen viel mijn haar uit… ja dát… dat was écht heel erg. Ik verloor, door de extreme stress, te weinig slaap en veel te weinig eten over een periode van ruim een jaar binnen een kleine week “ineens” tweederde van mijn haar. ‘s Morgens wakker worden en plukken op mijn hoofdkussen terugvinden. Om dan maar te zwijgen van wat eruit kwam als ik het borstelde. Gehuild heb ik elke ochtend en elke keer wanneer ik mijn haar ging wassen. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik de regendruppels direct op mijn hoofdhuid voelde vallen. Hoe ontzettend zielig ik mezelf toen voelde kan ik niet beschrijven. Hoe kon dit gebeuren?! Wanneer je aan de zijkant staat, dan zeg je natuurlijk: nou wat denk je zelf? Niet echt een goede zin om hardop te zeggen, maar wel waar.
How the fuck did I let this happen?! Het heeft me een goed jaar gekost om uit dat donkere dal te kruipen. Ik schrijf bewust kruipen, want meer kon ik toen niet. Prioriteit één was aankomen, dan een beter slaapritme aanleren en vervolgens weer “leuke” uitjes aandurven. Alle Redbull en cafeïnepillen moest ik per direct afzweren. Oh echt hoor, die mis eerlijk gezegd allebei nog steeds. Pas na een jaar leek het erop dat het haar op mijn hoofd terugkwam en ook dat ik weer een beetje “gewoon” kon functioneren als persoon. Ja… het heeft me veel gekost en waarom? Uiteindelijk heeft het me geen promotie opgeleverd, maar een ontslag. Het heeft me dus ook niet gebracht waar ik toen heel erg voor vocht. Mijn extreme bewijsdrang ging uiteindelijk dus niet om het werk. Het werk was een prima afgeleide van waar het echt om ging: namelijk mijn angst en onzekerheid om niet gezien of erkend te worden als mens. Ik was goed in wat ik deed qua werk. Het pijnpunt zat in mijn eigen angsten en niet in hoe ik functioneerde. Laatst werd er gevraagd of ik niet “bang” was om ooit weer terug te vallen en of ik überhaupt het arbeidsproces ooit wel weer aankan. Weet je, ik heb geen idee. But for now, I got this and that’s good enough for me.