This is so much harder than I thought. But I will give them everything I’ve got
One day when I’m gone I am gonna prove them wrong….
Let’s be honest: iedereen labelt iedereen. This is how we keep in control of things. We all do this in order to make us feel better about ourselves. Zodra je een label hebt gekregen, zal deze altijd aan je blijven hangen. This is you… right?
I still need to believe it doesn’t have to be like that. Dat mijn woorden en gedrag bevestigen of ontkennen hoe iemand over mij zou denken? Maar uiteindelijk bepaal ik wie ik ben, of wil zijn.
Mijn keuzes en gedrag zijn een gevolg van hoe anderen mij behandelen. Je oogst wat je zaait, toch?!
Ik was dat “rare” meisje waar de meeste leraren geen hoogte van kregen. Een opmerking van mijn biologieleraar was, dat iedereen maar goed naar mij moest kijken, want ik zou in de goot eindigen omdat ik nul kans in de wereld had door mijn houding en gebrek aan “intelligentie”. Ik moest toen inderdaad van 4 Havo af, omdat een groot deel van mijn cijfers niet voldoende waren. Zijn opmerking werd toen door de hele klas zwaar afgekeurd. Wat weer resulteerde dat de halve klas eruit werd gestuurd. Dat hielp wel in mijn gevoel. Dat die opmerking gewoon niet kon en ik bijstand kreeg van mijn medeleerlingen was fijn… but that comment kinda hunts my mind lately. What if he’s right?!
Hoe ik mijn leven inricht is deels aan mij. Er zijn altijd factoren van buitenaf, die me helpen of doodleuk onderuithalen. Ik noem dat de ultieme confrontatie tussen de realiteit en mijzelf.
Geloof ik eigenlijk wel in wie ik ben?! Geloof ik wel dat ik genoeg potentie heb om mijn droom na te jagen en bijvoorbeeld mijn verhalen te blijven vertellen, zoals alleen ik dat kan?!
Nu er bitter weinig over is van enige stabiliteit, word ik teruggeworpen op mijn eerste vraag: oogst ik wat ik zaai?
Het enige antwoord is… ja, dat denk ik wel. Ik heb te lang geloofd dat ik niet goed genoeg was, dat ik inderdaad geen enkele potentie heb om te doen wat ik het liefst doe of dat nu aan ambitie in mijn werk is of mijn schrijven. Ik heb mijzelf laten labelen dat ik “onder de maat ben”. Met als bitter gevolg dat ik concessies heb gedaan. I have settled for less, want ik voel(de) me ook “minder”. Wie was of ben ik om meer te vragen of meer te verwachten van mijzelf laat staan van een ander wanneer ik daar zelf constant bevestiging in geef?
Midden in mijn Bermuda-driehoek van zelftwijfel en het vasthouden aan wat er niet meer is, maak ik een vrije val aangezien er weinig te “verliezen” valt. Ik staar me blind op alles dat niet goed gaat, want dat kan ik blijkbaar heel goed. And now I am done…
De kracht van ” het niets meer te verliezen hebben” maakt me pijnlijk duidelijk dat alleen IK bepaal wat ik überhaupt nog wil verliezen, maar ook wat ik nog wil terugwinnen. Ik moet gaan staan voor wie ik ben en wat ik nog verder in mijn leven wil bereiken. I got this life so I better start living like its mine.
Mijn eigenwaarde en zelfbeeld zouden de grondslag moeten zijn om welke ambitie of droom dan ook te blijven najagen.
So I will put my heart where everyone can see. They can call me whatever they want..so what if I am a bit crazy or off?! Because I need to believe I am gonna be more than ok with just being me, myself and I.