Feels like you made a mistake. You left a stain on everyone of my good days. But I am stronger than you know.
Naarmate de dag vordert, ga ik me steeds meer afvragen waarom: is het zo fucking moeilijk om echt te gaan zien, dat het me niets meer oplevert om niet te eten? Ik mis de “foute” versie van mezelf. En toch niet. Het besef is er. Het daadwerkelijk zien ook steeds meer. Ja oké, ik ga nu schoorvoetend bekennen dat ik een eetstoornis heb. Oh man, wat een slechte zin is dit! Voel me net een verslaafde of alcoholist in een praatgroepje… Het is altijd erger voor een ander. Dat ben ik niet. Well hello… back to reality: yes I am sick!
Nu ik steeds meer ben gaan voelen, gaat het ook steeds meer lijken op een hele slechte “voorjaarsschoonmaak”. What a mess I made! Wat heb ik mijn best gedaan om die mess zo ver mogelijk van me vandaan te houden. Stiekem blijf ik wel trots op de discipline, die ik mezelf blijkbaar toen zo extreem kon opleggen. Dan zou het, rationeel gezien, toch ook mogelijk zijn om diezelfde discipline op te kunnen brengen naar een healthy state of mind. Kan ik de destructieve kant in mij daadwerkelijk indammen? I want to tell “the black bitch in me” that she made a mistake for fucking me over. Dat betekent nu zeker niet dat de mindfuck begint, wanneer ik me door “het eetschema” heen worstel. Wat een drama is dat, serieus… Inderdaad mensen, hoe ingewikkeld is het om een paar boterhammen weg te werken zonder mezelf daar later op af te rekenen? Goeie vraag. Nu het antwoord nog.
Van 200-300 kcal in de week naar way more a day. Ik geloof er nu meer in dan ooit dat ik het kan. Dit betekent niet dat ik nog een lange weg te gaan heb. It’s never about the food! In de grondslag voel en voelde ik mezelf onvolwaardig. Ik durf nu steeds meer in te gaan zien, dat ik heus wel “oke” ben.
I got a disease deep inside me. Keep telling myself it won’t take long until I am free of my disease.