Wanneer alles aan me voorbij lijkt te gaan, als in een slechte film, waarin ik lijk te schitteren in “my own little play pretent”. Ik voel me alleen in een volle kamer, so “the Dark side” in me komt mij gezelschap houden. Ben moe van “het mij” zijn, en van het functioneren naar correcte maatstaven. Daar bedoel ik mee mijn eigen extreem opgelegde regiem om de dag door te komen, plus de “gewone” verwachtingen van alledag. The bitch is back en ze houdt me warm en veilig. Ze lijkt me gerust te stellen. Alles komt goed…ooit. Lichtje aan het einde van de tunnel niet volgen? Doe het voor je kinderen? Van die opmerking ga ik standaard fantaseren iets met een schep en welke mogelijkheden deze heeft in gebruik! Bullshit!!!
Ik zal het toch echt eerst voor mezelf moeten gaan doen. En voor niemand anders! Onnatuurlijk?! Vast, maar hoe ga ik anders mijn eigen weg terugvinden? Mijn eetstoornis lijkt me nu zo veel te bieden. Waar ga ik de kracht dan vandaan halen om me hier uit te vechten? Zeker wanneer ik eigenlijk geen kracht meer lijk te hebben om te vechten. Who am I fighting, when it’s just me, myself and I?! Er wordt toch al tegen me gezegd wordt dat “zij”, als in anorexia, altijd een deel van me zal gaan blijven. Why not sit together on the same damn sofa?! Ik zou zo graag echt gezien willen worden. Nothing more, nothing less. Zie mijn pijn en voel mijn leegte, zonder veroordeling of afkeur. Maar zie ik mezelf wel goed? Waarom kijk ik anders naar mezelf? Ooit mezelf een stukje “okeness” gunnen lijkt me heel wat. Baby steps, just baby steps .
Voor nu ben ik “everybody’s fool”. Ik functioneer en glimlach, wanneer nodig. De rest van de tijd voel ik me veilig in het gezelschap van de “black bitch” in me. I can’t escape this now. But I know it’s only me who can show “her” the door.