It’s just me myself and I, solo ride until I die.
Soms probeer ik mezelf op een denkbeeldige afstand te evalueren. Psychologisch gezegd, een poging tot zelfreflectie: wat voel ik wel of wat voel ik juist niet en wat zou ik eigenlijk moeten voelen? Mijn “mindfuck” begint zodra ik gevoelens, the fucked up one’s or those with the right common sense, probeer te begrijpen of te overzien.
De geboorte van mijn eetstoornis is tweeledig geweest. Primair was het bedoeld om mijn fysieke pijn van de reuma het zwijgen op te leggen. Dat bleek namelijk prima te werken, doordat ik mijn voeding zo ging reguleren dat de ontstekingen geen ruimte meer kregen om op te vlammen. Maar…een zeer welkom bijverschijnsel van mijn “starving treatment” was het verdoven, het zo veel mogelijk uitschakelen van emoties. Verdriet of boosheid werden, zowel letterlijk als ook in figuurlijke zin, ook in de spaarstand gezet. All of my feelings were numb, ik hoefde “alleen” maar bezig te zijn met de dag door te komen. Mijn primaire focus was (en soms nog) vooral niet eten of om dat beetje eten zo snel mogelijk uit mijn lijf te krijgen. Uiteraard met zo min mogelijk aanleiding tot argwaan naar de buitenwereld toe. Trust me, no shit. I got this…
Ja… toen was ik pas echt sterk, althans zo voelde ik dat toen. Als ik eerlijk ben, kijk ik daar nog steeds zo op terug. Ik ben me er steeds meer van bewust, dat alleen ik elke dag de keuze moet/ kan maken om iets beter voor mezelf te zorgen om zo mezelf van ernstig fysiek falen en aftakelen te behoeden. Mooi inzicht… realiteit is dat ik toch mezelf doodleuk elke keer weer op mijn eigen strafbankje zet, in de hoop enige kracht te krijgen om wat dan ook aan te kunnen. Wie hou ik eigenlijk voor de gek, anderen of mezelf?! Ik denk beiden, as I said before: mindfuck! Ik heb eigenlijk altijd mijn zelfbeeld, en hoe ik me voel, aanhangig gemaakt aan wat andere personen laten blijken aan mij of vinden van mij. Zeldzaam mezelf ooit recht in de spiegel aan kunnen kijken en hardop durven zeggen dat ik best ok ben. De eeuwige discussie met mezelf, met daarbij het eeuwige zoeken naar iets dat me voldoening geeft, eist zijn tol. Sinds ik op acceptabel gewicht zit, voelt het alsof ik in een achtbaan zit, zowel emotioneel als fysiek gezien.
I got me for life, dat weet ik nou wel. Ik ben me er heus wel steeds meer van bewust dat alleen ik elke dag weer keuzes moet maken om beter en gezonder te gaan worden. Maar wil ik nou niet, of juist wel verder?! Laat ik mijzelf weer terug vallen in het alles omvattende “less is more”? Het hebben van een klankbord als in dierbare vriend(in) is een start om even uit te huilen, omdat alles kut is of om tot huilens aan toe te lachen, omdat het te crazy is. Het antwoord op de vraag “wat doe ik er toe en voeg ik wel wat toe” is: ja, soms wel en soms ook niet. Het blijft een mindfuck. Niets meer, niets minder. Ik hoop dat ik er ooit op terug kan kijken vanuit een betere state of mind…. ooit.
.