Motherhood… het is een veelomvattend begrip. De meningen over de invulling ervan verschilt nogal per persoon. Het is blijkbaar heel normaal dat moeders onder elkaar zich geroepen voelen om (ongevraagd) de nodige opmerkingen en adviezen te geven. Die opmerkingen en adviezen kan ik soort van hebben, maar het is de veroordeling, die er veelal bijkomt, die begrijp ik niet. Wanneer je Motherhood zou opzoeken op Wikipedia is de definitie als volgt: A mother is the female parent of a child. Mothers are women who inhabit or perform the role of bearing some relation to their children, who may or may not be their biological offspring. Deze tekst gaat zeker nog een halve alinea door, maar ik vond vooral deze eerste twee zinnen het meest treffend over hoe ik er in sta.
Vanaf het moment dat ik met de kinderwagen, de buitenwereld in wandelde, leek het wel of ik in een ander universum was binnengestapt. Wanneer bijvoorbeeld mijn kindje huilde, en dat deed ze bijna de hele dag, was er altijd ergens wel een volslagen vreemde zo vriendelijk om daar ongevraagd iets over te zeggen. Opmerkingen als “nou die heeft volgens mij gewoon honger” tot “zo die kan gillen”, alsof ik dat zelf niet zou weten of horen. Ik dacht dat ik de nodige “dieptepunten” aan opmerkingen al wel zo’n beetje had gehad, maar mensen blijken heel creatief. Een voorbeeldje:”Is zij je eigen dochter? Ja ik dacht ze is zo blond, en jij niet”. Om dan verder te gaan met: “Je vindt het toch niet erg, dat ik het zo aan je vraag?” Like no..?! Is that anyone’s business? Meestal sta ik vrij ver van zulke “types” af en zet ik mijn “smile and wave” of een hatelijke opmerking in.
Een jaar of wat geleden voelde ik mij persoonlijk aangesproken op mijn moederschap. Ik maakte een praatje met een andere moeder bij de zwemles van mijn oudste dochter. We hadden een praatje over diëten en gezond leven, over hoe lastige eters onze meiden waren. Toen ik de opmerking plaatste, dat ik me er niet meer druk om maakte of ze haar bord leeg eet of niet, werd deze moeder behoorlijk fanatiek. Uit het niets leek de vraag aan mij te komen of ik me er wel van bewust was, dat mijn desinteresse over het eetgedrag van mijn kind, het ergste was dat ik haar als moeder kon aandoen! Ik moest me heel goed beseffen dat ik als moeder een rolmodelfunctie had. Ik was verantwoordelijk voor het zelfbeeld van mijn dochter. Ik zou nu al een eetstoornis bij haar aan het kweken zijn. “Het is kopieergedrag wat je doet he”, zei ze er nog achteraan. Voor de goede orde, deze moeder wist niet van mijn eetstoornis af. Het leek voor mij dan ook een volledig zelf ingevulde conclusie, die ze daar zo even trok aan de rand van het zwembad.
Ik logde heel even mentaal uit, puur uit boosheid. Ik was dus niet verantwoordelijk genoeg in mijn rol als moeder?! Ohh… oke ,who the hell do you think you are?! Ik zal heel eerlijk zijn: natuurlijk heeft mijn eetgedrag invloed op mijn kinderen. Dat begrijp ik ook heus wel. Ik ga mezelf hierin niet verdedigen. Wat ik er wel over kwijt wil, is dat ik nooit anders of minder ben gaan koken voor ze. Snoep of chips lagen (nu nog steeds) in de kast, alles met mate of verantwoord zoals het Consultatiebureau het zou zeggen. Gezond eten is tegenwoordig ook iets dat via school, op televisie en in winkels heel erg benadrukt wordt. Vet en suikers zijn dikmakers en alles wat groen is, is het beste wat je kan eten. Prima hoor. Overgewicht bij hele jonge kinderen is een serieus probleem. Maar ik denk dat, met een beetje hulp van social media, er ook een heel vertekend beeld gecreëerd wordt voor een ieder, die daar gevoelig voor is. Sociale druk noem ik dat gemakshalve.
Om dus terug te komen op het begrip “motherhood” en of ik vind dat een ander je daar zo maar op mag veroordelen… Hell no! Ik voel me zeer zeker verantwoordelijk voor mijn kinderen, wie over het algemeen niet? Uiteindelijk voed je een kind op naar eer en geweten. Je doet je best en natuurlijk maak je zeker ook “fouten”. Ik vind het in ieder geval soms knap lastig om mezelf als moeder een beetje leuk staande te houden. Wie heeft dat soms ook niet? Dus ik denk tegenwoordig steeds meer: just mind your own fucking business, I am just trying here!