Het stellen van mijn eigen mentale en/of fysieke grenzen blijft erg lastig voor mij. Ik heb twee extreme uiterste, die ik het beste kan vertalen als: alles of niets. Het lastige aan het stuk “alles” is, dat wanneer ik in deze flow zit, ik vol gas overal tegelijkertijd in duik. Ik multitask mezelf als een ware acrobaat door werk, huishouden, sociaal leven, afspraken en de kinderen heen. In mijn “alles flow” negeer ik alle signalen van mentale of fysieke zwakte. Ik wil ze niet zien, laat staan voelen. I got this, right?! Totdat ik crash and burn, simpelweg omdat mijn lijf het niet meer aankan. Think I made a wrong turn back there somewhere. Fuck…
De nachten worden weer korter omdat mijn hoofd blijft malen over alles wat ik nog wilde doen of juist niet gedaan had. Dan maar een “to do list” maken voor overdag, in theorie werkt die vast heel leuk, in praktijk wordt dit lijstje door mijzelf met de minuut aangepast naar nóg meer “to do’s”. Kansloos dus….Tijd besparen door hier en daar een eetmomentje over te slaan is veel productiever…. toch? Nu kan ik me volledig focussen op mijn werk en alle nieuwe uitdagingen die daar bij komen kijken. Het is weer een briljante bliksemafleiding om vooral GEEN grens te trekken of mezelf enige rust te gunnen.
Dan ineens is het even op. Ik werd midden in de nacht wakker met enige paniek omdat mijn hart uit mijn borstkas leek te kloppen. Het gevoel, dat er een olifant bovenop me is gaan zitten, en er eigenlijk niet van plan was af te komen, totdat ik serieuze stappen terug ging doen. Ook werd ik steeds vaker licht in mijn hoofd en, nadat ik een paar keer knock out ging, was de weg naar de huisarts onvermijdelijk. Ik hoor mezelf nog tegen de huisarts zeggen, dat ik wel “ok” ben, maar zowel de huisarts, als ik weten wel beter. Mezelf gaan herpakken met eten is de eerste prioriteit. Het gewicht moet omhoog, en dat kan niet alleen door te eten. Ik zal serieus pas op de plaats moeten maken en mezelf rust moeten gunnen. De roofbouw eist zijn tol op mijn lichaam. Ergens moet het rennen ophouden, als ik een poging wil doen om “oud” te gaan worden. Ik raak ergens ook zwaar gefrustreerd, omdat ik blijkbaar elke keer weer andere zaken belangrijker vind dan mijzelf.
Ik zou het liefst schrijven dat ik niet, met beide voeten, telkens weer in dezelfde valkuilen zou trappen. Mijn grootste angst is dat mijn lichaam deze roofbouw op een gegeven moment niet meer aankan en alles dan definitief stopt. Wat als ik, juist dan, wel de mentaal denkbeeldige knop heb omgezet?!
This is real life. Dit is mijn emotionele roller coaster, met big highs and very deep lows. Tot nu toe heb ik mazzel en kom ik er nog mee weg. But I can’t keep running on empty forever, and sometimes that scares the hell out of me.