Silence
Love only left me alone, but I’m at one with the silence. I’m in need of a savior, but I’m not asking for favors. My whole life, I’ve felt like a burden, I think too much, and I hate it…
Ik zag je staan voor de gym, met een sigaret in je hand en je blik ver weg starend, strak voor je uit. Je keek niet eens op toen ik vlak langs je liep, niet dat je mij moest zien, maar ik zag jou wel. Later in de kleedkamer zag ik je binnenkomen, weer met diezelfde strakke, vage blik in je ogen. Ik wist precies wat je ging doen: jezelf afslachten op de cardio-apparaten. Hoewel ik me afvroeg óf je nog wel kon hardlopen, want je was zo mager. Ik kon het niet laten om je te “observeren”, terwijl we samen naar boven liepen.
Crazy hoe herkenbaar jij bent. Fucked up om dan nog tegen mezelf te zeggen dat ik wel meeval, want ja, ik blijf mezelf toch “dikker” vinden dan wie dan ook. Terwijl jij je rondje op de cardio wandelt, maak ik de ongepaste conclusie dat ik nog prima ben, omdat ik nog wél kan hardlopen. Waarom lul ik dit goed?! Ik ben inderdaad al een heel eind in mijn herstel, beetje jammer nu dat de stress me fysiek nekt.
In realisatie dat ik mezelf niet mag vergelijken om mezelf beter en/of slechter te voelen, stap ik van de loopband af. What the fuck am I doing here?!
Even meegenomen dat ongetwijfeld meer mensen zich dat in de gym afvragen, kan ik alleen mijn eigen redenen afwegen. Wat wil ik nou eigenlijk? Nog meer afvallen? Mezelf nog meer straffen om vervolgens weer wiebelend de gym uit te lopen? Iets dat overigens verre van chique is…. Ik besluit iets heel erg afwijkends te doen in een poging om mijn herstel serieuzer aan te pakken. Ik pak mijn handdoek en ik loop de gym uit terug naar de kleedkamers. I’m done… This is fucked up!! Terwijl ik in de kleedkamer zit, zie ik je binnenkomen. Je wankelt naar de wc en weer vul ik, automatisch voor mezelf in, dat de laco’s je parten spelen.
Dit is nu ruim een jaar gelden. Sindsdien ben ik niet meer in de sportschool geweest. Eerst maar op de rit komen, want mijn gewicht neemt nu ongecontroleerd snel af. Puur stress, maar, weet je, voor het eerst sinds 5 jaar maak ik me ook zorgen. I don’t want to be a burden anymore. I want to stand up straight and walk with my head up high.
Ik denk nog wel eens aan die dame in de sportschool. Zou ze er nog zijn? Is she ok? Die blik in haar ogen was zo ontzettend herkenbaar. Ik wil die blik nooit meer in mijn eigen ogen zien. Dof en ver weg.. I guess you were my savior.. Stilletjes wens ik heel hard dat zij ook ooit hetzelfde kan en wil doen wat ik nu doe: find peace in your silence and stop feeling you are alone, because you are never a burden or alone.
