Ongeveer een jaar geleden was ik, meer dan mijn fysieke staat aankon, veel te veel in de gym. Als een soort zombie kwam ik dan binnen en beulde mezelf af met een cardio workout. Wanneer ik nog een beetje chic de loopband af kon komen dan, deed ik nog een poging om “los” te gaan met gewichten. Of ik het écht leuk vond? What do you think? Primair deed ik het zeker voor de rush, die ik er van kreeg. I did it again, my less/no food workout- methode werkte.
Tot ik een paar keer van de trap naar de uitgang werd “geplukt”, omdat ik iets te veel “twinkel twinkel little star” voorbij zag komen. OMG, waarom kan ik steeds minder! Toen ik door één van de trainers een AA drankje in mijn handen gepropt kreeg, ontplofte ik bijna. Are you serious?! Oh yes… he was. Er kwam nog een goedbedoeld advies, dat ik op een cracker beter geen zware training kan doen. Well thank you, smile and move on. Ik voelde me een betrapt, klein kind, dronk het AA-tje op en wiebelde terug naar de kleedkamer. I need to leave now! Toen ik mijn spullen uit de locker haalde, hoorde ik een paar dames tegen elkaar zeggen: ‘nou die mag ook wel een boterham meer gaan eten’. Ik brak, mijn maag draaide en de “stars” were back. #nofilter. The words knocked me down. Zo werd ik dus gezien?! A skinny bitch, die een boterhammetje nodig heeft.
Ergens kwam daar wel een omslagpunt. Niet zo zeer dat ik spontaan ging eten of inzien that somewhere I lost my way. No no no I was still “fine”. Wel dat ik “ineens” ging horen wat bekenden of vreemden tegen me gingen zeggen, dat ik het maar makkelijk heb met zo’n figuurtje. Of dat ik blij moest zijn dat ik nooit hoefde te lijnen. Apparently skinny bitches have it all. Toen heb ik echt wel gedacht en, nu nog wel eens, if only you knew. Niets is wat het lijkt, wellicht had of heb ik het “ideale” figuur voor hen, maar het is wel zo dat ik het zwarte wolkendek in mijn hoofd er gratis bij kreeg. Dat wens ik niemand toe.