So I am weak, what’s wrong with that?

I could talk all day about my dreams and wishes. But I can’t talk about my demons who keep me up most of the nights.

There are two sides to every story. Maar durft er iemand daadwerkelijk beide kanten van het verhaal ook echt hardop te vertellen? Meestal niet.. het blijft meestal bij “the bright side” of the story, vaak wordt de donkere zijde van het verhaal liever achterwege gelaten. Behalve wanneer de “nasty side” van het verhaal eindigde in een ultiem succesverhaal, dán zijn er wel luisterende oren genoeg. Ik bewonder oprecht mensen, die in de publiciteit zijn geraakt en hun “rise from the dead”-verhaal delen en de kracht van het herrijzen delen. But…don’t we all have our own battles to fight without any witnesses around?

Ik heb de nodige shit over me heen gehad. Ik kan niet anders schrijven dan dat, welke veroordeling ik ook daarover heb gekregen, het mij als mens harder heeft gemaakt. Sommige mensen hebben met woorden of gedragingen mij nog dieper de grond in geschopt. Alsof ik ervoor klaar lag, alsof ik er om vroeg. Het is inderdaad waar: you can handle anything when nothing is wrong, but when you are at your weakest you are far from brave. Sometimes I am just weak and that’s oke I guess…. Ik kan dan soms huilend naar bijvoorbeeld allerlei foto’s en happy posts op Facebook of Instagram kijken. Just a simple look at all those happy lives, smiling faces and perfect body’s…. Don’t get me wrong, ik snap heus wel dat een selfie vanaf de elfde etage met “nou daar ga ik dan!” wellicht niet heel veel likes krijgt, of juist wel? Anyway back to my point… When I am broken and down on the bathroom floor and I feel like giving up after another throw up session…I really could use a post, die net zo “weak”  is, als ik me dan voel. Please someone, give me something, I can’t be alone in this ?!

My demons always come out at night, nog steeds na al die jaren. Therapeuten zeggen dat ik het verleden niet verwerkt heb, I guess I haven’t. Na weer een nachtmerrie, lig ik dan om 3 uur ’s nachts naar het plafond te staren, mezelf afvragend of dat gevoel van intens verdriet en angst ooit nog weggaat. Is there someone out there who lies awake just like me? Soms check ik mijn telefoon om het halve internet af te struinen but…nope… still way to many happy/ don’t we all have fun moments pop up. #fml… Het wordt vanzelf weer licht buiten om vervolgens uit bed te kruipen and start again with my play pretent.

Ik ben geen succesverhaal, far from. Ik ben geen inspirator, so why do I want to share my demons? Omdat ik hoop dat er ergens iemand net zo wakker ligt ergens midden in de nacht en dan heel misschien dit leest en dan denkt: I am not alone. I’m just weak for now, but it is never about falling down and hitting rock bottom. In the end it’s about how the fuck you get back up again. The rise and fall of my recovery, dat is het elke dag opnieuw.