Never take love, trust, and hope for granted. They always bring me back to life.
Ergens kan het zomaar gebeuren: een volle, en bijna onwerkelijke, ervaring van pure liefde. Het kan in iets heel kleins zitten. Een aanraking, een blik, een berichtje of een klein gebaar. En toch zó groot dat het me elke keer weer overrompelt. Waarom lijkt het juist dan te “verschijnen”, wanneer ik het niet meer aankan? Wanneer ik eigenlijk op wil opgeven, omdat mijn wereld even zwarter dan zwart is, en mijn hoofd maar één weg uit laat zien.. Als in een herkenning van een oude vriend zweef ik dan mee het alomvattende all pitch black in. Dit voelt, hoe dubbel het ook klinkt, heel veilig. Dit is wat ik herken als een vluchtweg om even niet hoeven dealen met het kaartenhuis, dat om me heen in elkaar lijkt te storten.
Het is niet altijd vanzelfsprekend, dat er iemand is om je op te vangen, als je eigenlijk wil loslaten. Maar wanneer er dan iemand is, die mij zonder voorwaarde of veroordeling, opvangt met alleen de woorden: I got you, dan voelt het heel even alsof de hopeloosheid en de leegte er niet meer is. Het enige, dat ik dan nog kan doen is huilen, totdat ik hoofdpijn heb, om me dan mee laten nemen in een deken van serene rust. I see you now. I wish I hadn’t fallen so deep. Bang voor de leegte hou ik me vast aan dat ene momentje, want ik mocht er even zijn met al mijn angsten en onzekerheden. True friends are hard to find, but despite all my demons and setbacks, they are still with me…They hold on to me, just as I hold on to them.
Dankzij hen durf ik dan kwetsbaar te zijn en durf ik hardop te zeggen dat ik het eigenlijk allemaal niet meer weet. Zij geven mij elke keer de stukjes weer terug, die ik nodig heb om mijn weg weer terug te vinden uit zo’n depressie. They make me dust myself off and help me to stand up straight again. De leegte en de eenzaamheid, die in mij zit in zo’n periode, is alles omvattend en met geen pen te beschrijven.
Het is niet zo dat ik ’s morgens opsta en denk: nou, ik denk dat ik depressief ben! Dus dat.. Er zijn genoeg mensen die dat denken en zelfs hardop zeggen het een keuze is. But… NO…Het is geen keuze om langzaam te veranderen in een schim van wie ik ooit was. Het is geen keuze om de wereld om me heen de rug toe te keren met het idee dat deze wereld veel beter is zonder mij. Het is een hel. Waarom zou ik vrijwillig kiezen om door zo’n hel heen te wandelen, alsof het het beste is dat ik ooit kon doen? It’s not easy to love me, I know. It’s not easy to love myself either. And yet I still keep trying, with every heartbeat, because I know they got me if I fall right back again. Die gedachte, dat ik zulke mensen om me heen heb, maakt mij nederig en dankbaar.
These cages I built around me are nothing more than a way to survive. But… what is surviving when there is no one to help me look up again? I am too tired to do this alone, So thank you from the bottom of my heart for just being you. Thank you for your love, faith, and hope in me.