Of kan ik beter schrijven over wat ik er niet voor doe? Liefde, of houden van, voelt voor mij steeds vaker als een chronisch tekortschieten in elkaars verwachtingen en behoeften. Onvoorwaardelijke steun, begrip of er altijd zijn voor elkaar in voor- en tegenspoed. Ik kan niet anders denken dan: écht altijd?! Bestaat dat in de “real world” überhaupt?!
Het lijkt me niet heel aannemelijk dat er in relaties, of vriendschappen, een standaardbuffer is ingebouwd, waardoor je automatisch altijd opgewassen bent tegen allerlei vormen van tegenslagen of ziektes. Noem me negatief ingesteld, prima. I just don’t buy it.
Het is toch enigszins normaal te noemen om soms lijnrecht tegenover elkaar te staan. Om het fundamenteel niet eens te zijn met een keuze of actie van de andere partij is ergens onvermijdelijk, wanneer je allebei een andere geschiedenis hebt of elkaar al heel lang kent als partner of vriend(in)? Sometimes two hearts still beat together, but in a different rhythm. Hoe kom je daar dan een beetje leuk doorheen, zonder dat de chemie of “spark” verdwijnt? Dat “verdwijnt” niet zomaar. Toch…? Ik denk wel eens dat tijd een silent partner in crime hier in is. Somewhere down the line we/I tend to forget that caring/ loving for a person is hard work. Dat moet dan wel van beide kanten komen, want anders is het trekken aan een dood paard..
Ik zie heel soms weleens een ouder echtpaar heel vertederend elkaars hand vastpakken om elkaar dan met zo’n smeltende, liefdevolle blik elkaar aan te kijken… Oh echt hoor, instant heart melt. Om dan vervolgens een ander ouder echtpaar elkaar de tent uit te zien bekvechten. There is love in both of these scenes, but which one is more true?!
There is no guarantee of happily ever after. Definitely no guarantee that you will make it together. That’s what I truely believe in. It’s just that I really would like to know: how do you know when the love for each other is all gone? How do you know if your love is worth fighting for? Relaties zijn lastig, of het nu om een vriendschap of “life time” partners gaat. Je geeft in een beetje serieuze relatie of vriendschap meestal een kwetsbaar deel van jezelf bloot. Ik kan het misschien overduidelijke recept schrijven voor een vriendschap of relatie: vertrouwen, interesse, genegenheid enzo… But… it is all fucking pointless when you don’t have any kind of self-esteem or love for yourself!!
Ik begon deze tekst met het beschrijven van mijn gevoel dat ik chronisch tekortschiet in mijn liefde voor en in het houden van. Dat is ook zo… Ik blijf constant bevestiging zoeken bij naasten of ik het nog wel waard ben om van gehouden te worden. Does anyone still care for me?! Terwijl alleen ik daar verandering in zou kunnen aanbrengen. So I guess it is oke. I can’t make you not love me. But first I need to find my way back in any kind of love for just me. Who knows maybe you’ll love me again.