I hope it’s gonna make u notice someone like me.
Daar zit ik dan, of in ieder geval een deel van mij. Ik zie wat ik doe en hoor mezelf denken: wat ben ik in godsnaam weer aan het doen? Ik zie een glimp van mezelf in de toiletrolhouder. Niet gaan nadenken nu, gewoon doen! Het is al weer even geleden, dat ik alles eruit moet spugen van mezelf. Ik voel me verdrietig en vooral heel erg boos. Als een lege ziel vervolg ik mijn ritueel, just need that sweet nothing in my head. Ik voel me rustiger worden, ik haal nog een keer diep adem en it’s back to business as usual again. And just than I made a mistake… ik keek mezelf recht in de spiegel aan en het enige wat ik zie is een lege blik. I see a hallow soul. Ik kon zo op de badkamervloer zakken en heel hard gaan huilen. Daar was dan die overweldigende golf van veel te veel tegelijkertijd voelen. I can’t handle this anymore! Het gewone leven is zo complex geworden, so way out of my control. Ik mis het vooruitkijken, het plannen en het “gewoon” functioneren, zonder het extreem strenge regieme van “less is more”.
Mij werd wel eens gevraagd of ik mijn oude, nog zogenaamd gezonde, ik mis. Zonder een seconde over mijn antwoord na te denken zei ik toen:nee. Now I am not so sure who the hell I am missing. Am I just lost in my own hunger game?
One thing I do know with all my heart is, dat ik niet meer terug wil naar my former version of me. I would like to see me for just me en heel misschien voor wie ik nog meer zou kunnen zijn. Hoe zou mijn dag eruit zien wanneer ik mijn extreme regieme van niet eten zou loslaten? Bij dat idee krijg ik bijna even geen lucht, just breathe for cryin’ out loud! Ik dwing mezelf nog een keer in de spiegel te kijken maar nu met de “voorzichtige” gedachte dat ik ooit écht beter zal gaan worden. Ik durf mezelf dan heel even écht aan te kijken in de spiegel. Heel even maar.