Qui dit proches te dit deuils car les problèmes ne viennent pas seuls.
Soms kom je op een punt in een lange vriendschap of relatie, waarin het “gewoon” niet meer werkt of plots over is. Dan was er ineens een overduidelijke reden of gewoon het vage begrip “tijd om los te moeten laten”, zodat de ander verder kan in welke wereld dan ook.
Er is, denk ik, nooit een makkelijke weg om iemand los te laten, zeker niet wanneer je heel veel met diegene hebt gedeeld. Ongeacht of dat het verlies komt door een vrijwillig afscheid of door de onvermijdelijke dood. Afscheid voelt voor mij als een dolk, die dwars door mijn ziel heen gaat. How to deal with so much grief? Well I have no fucking idea…really I don’t.
De enige manier om ermee om te gaan is het “gewoon” ondergaan. Alors on dance.. dan maar. Ik bevind me in bijna een simplistische staat van hoop, hopend dat het intense verdriet me niet weer helemaal meer mee zal sleuren in het oneindige tranendal van rouw. But nope, it still swallows me like an ocean filled with demons and it brings the tears right back.
Just exhale. Ik hou mezelf voor, het als een mantra herhalend, that I will be okey. Loslaten is echt niet mijn ding. Ik laveer het beste tussen zekerheden en vertrouwen van een liefde, die ik mag krijgen van een ander. Wanneer dit alles onbeantwoord blijft en er nog maar weinig over is van enig draagvlak, van waar ik me ooit aan vast had durven klampen, ja..wat dan?
Moving on is probably one of the hardest things I have ever done in my life. Especially when everything I had is in the past and no longer has any part of my future. Er wordt dan wel tegen me gezegd dat ik me moet richten op “mijn eigen” toekomst. I know I have to put me first, maar dat is heel lastig aangezien het fundament, waar ik ooit al wankel op stond, weggevallen is. I just can’t loose another friend, maar het blijkt maar weer hoeveel (of juist hoe weinig) invloed je daar als mens in hebt…Vechten om wat ooit was en dit vasthouden om nooit meer te vergeten. Het wellicht koesteren als een warme deken van herinneringen.
Het maakt niet uit hoeveel mensen er om me heen staan. Ik kijk, zie en voel de warmte…en toch lijk ik om dit alles heen te dansen in een poging om me vooral niet alleen te voelen in al mijn angsten, verdriet en onmacht. Qui dit Amour dit les gosses, dit toujours et dit divorce.
I have to fix this. I have to start somewhere. I dust myself off and try again on a daily basis because I know this all will be better…… one day. For now…. Alors on danse…et ben y en a encore..