Er is nixs mis met “gemiddeld” zijn. Gemiddeld zijn is over het algemeen misschien wel het “beste” wat je kan zijn. Je valt niet op en, nog beter, je valt ook nergens “buiten”. Ik vind het wel nog steeds heel fucked up, dat mensen je nog steeds op uiterlijk en prestige beoordelen en zelfs veroordelen.
Ik kan niet zeggen dat ik een superleuke schooltijd heb gehad. Ik was geen hoogvlieger met leren en had ook geen idee waarom mode zo belangrijk werd gevonden. Ik was stil en zat het liefst achterin de klas, in de hoop dat ik niet opgemerkt werd. Op school werd ik, om wat voor reden dan ook, over het algemeen niet “oke” verklaard door het overgrote gedeelte van mijn medeleerlingen. Ik kreeg vrij vaak te horen dat ze me raar vonden, Ik was dus blijkbaar “a weird kid” die niet veel zei.
Well just fuck that! Misschien was ik ook anders dan de gemiddelde tiener, of misschien ook niet? Is er eigenlijk wel een “goede” reden of verklaring waarom je er niet bij hoort? Of zijn deze vragen een poging van mezelf om het te willen begrijpen of te verklaren waarom mensen soms so unfair handelen? It is just sad, but true, and also a big part of my life.
Ik dacht ooit dat het schoolpleingedrag over zou zijn, als je daadwerkelijk van school bent. Klopt, totdat je zelf een kind hebt en dan sta je doodleuk weer op een schoolplein met bijna weer diezelfde rolverdeling. Alleen sta je nu tussen “volwassenen”. Joy… Was het als kind zijnde blijkbaar belangrijk welke schoenen je droeg, als ‘groot mens’ is dat in welke auto je rijdt en wat voor huis je woont. Dit zijn prima reden om iemand, sociaal gezien, goed- of af te keuren. Op zich kan ik die nog hebben, die sociale hiërarchie onder volwassenen, but leave my kids out of this sorry ass thing! Ik ben nu eenmaal geen Martha Stewart, of een übermoeder, die de halve dag tegen haar kind praat alsof ze helium heeft ingeslikt. Zo wil ik ook niet zijn. Fuck that, I am just me!
Persoonlijk vind ik het prima wat je wel of niet van me vindt. I simply don’t care zeg maar. Maar… ik kan heel slecht tegen ouders, die dan blijkbaar iets vinden van mij, en die dat dan via de kinderen nog even duidelijk maken. Er worden dan bijvoorbeeld liever geen speelafspraakjes gemaakt of gewoon geen uitnodiging voor een kinderfeest gegeven, terwijl de kinderen het zelf superleuk onderling kunnen hebben. Tja, dat ze mij een “weird mom “ vinden, dat zal men uiteraard niet zo in my face zeggen. Nee dat is niet netjes toch?! Dus dat…
Ik denk dan alleen maar: you can’t “hide” your kid forever. Ze gaan op een goed moment meer en verder buitenspelen, en ja dan komen ze elkaar toch wel tegen. Ik vind het best triest dat je als “volwassene” je eigen voorkeuren zwaarder laat wegen, dan die van je eigen kind. Rangen en standen, serieus doe ff normaal…..het zijn kinderen, what do they care? Just keep it simple and don’t judge a book by its cover.