If you had one shot, one opportunity to seize everything you wanted. Would you capture it or just let it slip?
De mooiste gesprekken ontstaan spontaan en soms ook met volslagen vreemde. Laatst zat ik weer in de trein richting de andere kant van Nederland voor mijn werk. Er ging een dame recht tegenover me zitten en ik voelde dat ze om een praatje verlegen zat. Prima hoor, had toch ruim een uur om te “killen” en het boeit me altijd wel. Everybody has got a story and I don’t mind listening.
Ze vertelde over haar werk, dat ze “los” in het leven staat. Ze vertelde dat, wanneer je het “moeten” loslaat, er nooit een dag saai is.. Well that’s true…. Woman, I’m listening. Op zich heb ik tijdens het gesprek niet heel veel gezegd en eigenlijk alleen maar naar haar verhaal geluisterd. I just listened and observed. Toen ze bij de volgende halte uitstapte, bedankte ze me voor het gesprek en zei ze dat we elkaar in dit leven nog wel tegen zouden komen. That part kinda freaked me out.. but okey?!
Terwijl ze de coupé uitliep, leek het hele gesprek als een puzzel in elkaar te vallen. Ik had een gesprek gehad, leek het wel, met iemand die ik wilde zijn. Vrij, sterk en vol vertrouwen…
Soms bevind je jezelf op een kruispunt in je leven, waar er zoveel veranderd is, dat er “ineens” een volledig lege weg voor je ligt. Dan denk je bij jezelf: okey.. now what?! In mijn beleving kan ik dan twee dingen doen: in blinde paniek raken, alles vrezen wat ik niet kan en zorgen maken over alles wat ik opnieuw “moet” gaan opbouwen voor mij en de meisjes of… ik kan deze lege weg met beide handen aanpakken en deze volledig zelf inrichten en van MIJ maken.
De blinde paniek lijkt doodleuk naast me plaats te nemen en te zeggen: it’s up to you babe. Can you handle this? Or will you crawl away in a dark corner and play dead?’
Er groeit namelijk ook een gevoel om deze “vrijheid” maximaal te benutten om nu mijn dromen en ambities te laten groeien. I do feel the need to seize this opportunity for me and me alone, zonder concessies en zonder voorwaarden, behalve die van mijzelf.
Ik heb eigenlijk nog nooit helemaal alleen op eigen benen gestaan. Ik ben vanuit een warm gezin gelijk gaan samenwonen en van daaruit vergroeid in een bepaald patroon waarin ik er, gedeeltelijk, voor koos om de afwachtende rol te dragen. Now it’s up to me and me alone and that scares the hell out of me. For the first time in years I got this chance to build my life back up again from scratch.
I got this. I will make my girls proud. I will carry my past with me, cherish the memories and learn from my mistakes. I won’t lose myself this time.
And who knows I will meet the “train lady” again one day… and if I do? I will tell her I made it too.