Welkom in the here and now of this world, waar verwachtingen in het algemeen hoog liggen. Ook ik voel de druk van “alles moet” en “play pretent”. Ik wil ook alles: ambitieus zijn, de ideale partner uithangen, de pedagogisch verantwoorde moeder zijn enzovoorts. But really?! How the hell did Martha Stewart pull that shit off?! True, the girl did her time too, dat zal ongetwijfeld haar “break” zijn geweest. Na alles perfect te vouwen, bakken, koken en ook nog eens smile and wave on tv, kon het niet anders dat ze gewoon een “burn out” had. Daardoor dacht ze misschien: fuck it dan maar geen belasting betalen en be all pretty in orange. Is ook goed voor een boek: “Martha did her time”. Zo was de cirkel weer rond.
Daar heb ik dus niet zo veel aan. De lat ligt hoog. Tuurlijk ben ik vóór emancipatie en vóór gelijke rechten tussen mannen en vrouwen. Here here… en daar komt mijn “everything before but is bullshit “-momentje… BUT wat als je eigenlijk niet overal meer perfect in wil zijn? Het is niet te doen! Ik begin er goed chagrijnig van te worden. Ik vind vouwen echt zo kansloos, bakken/ koken zonde van mijn tijd, schoonmaken een therapeutische bezigheid en de blije moeder op het schoolplein is ook niet écht mijn ding. Ik kom bij de meeste andere lotgenoten op het schoolplein niet veel verder dan een ‘ smile and wave’- momentje. So where does that leave me?!
Ik vind het dus prima om tegen iemand te zeggen, dat het gewoon even helemaal kut gaat in plaats van: ‘ja prima!’. Als een van mijn kinderen uit haar dak gaat, omdat ze haar zin niet krijgt, geloof ik ook heilig in omkoping of dreigementen. Pedagogisch verantwoord? Vast niet, maar ik stam nog uit de “mattenkloppertijdperk”. So people, waar hebben we het over?! En nee, die zet ik niet in, hoe verleidelijk soms ook! Conclusie: I’m out! Dus wanneer je ooit aan iemand vraagt hoe het gaat en diegene zegt: “nou kut”. Just give the person some respect back. Because people, don’t we all feel like that sometimes?