Het gezegde vertelt dat je pas echt weet wie je vriend(innen) zijn bij tegenslagen in je leven. So, so true! Wanneer je voor ziekte, overlijden, ontslag of faillissement komt te staan, is het óf ijzig stil óf je hebt de mazzel dat er zowaar nog contact blijft bestaan.
Laat ik de mazzel hebben dat ondanks alles wat, negatief en zeer ongevraagd, mijn pad op wandelde, ik tot nu toe altijd een schouder heb gehad om op uit te huilen. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik in mijn “pitch black moments” heel hard geprobeerd heb om juist die schouder weg te duwen. Just when I needed you the most, voelde het beter om my dearest friends zo vér mogelijk te houden. Crazy? Of een manier om mijn hoofd boven water te houden?
Ik heb geen zussen, wel broers, dus feit is dat ik in praktijk niet weet hoe het voelt om “echte” zus(sen) te hebben. Tot ik een collega het woord “zussendiscussie” hoorde gebruiken. I just thought:,That’s just it!’ Mijn beste vriendinnen staan zo dicht bij mij in alles wat ik tegenkom. Zij of ik zullen eigenlijk nooit terug deinzen om de tegenaanval in te zetten, wanneer we dat nodig denken te vinden. We got each other’s back, no matter what. Of course sometimes we do our little dances of denial. Teksten als; , nee joh, I got this!’ zetten we heus wel in. Om vervolgens tussen de regels door de pijn er fijntjes uit te halen voor elkaar, soms met humor, soms met een blik of gebaar. Just like a sister would do in my fantasy.
Just to be clear, it’s definitely not always easy. We all can be a pain in the ass. Ik denk ook dat daar de kracht zit van oprechte vriendschap. Dat is de zussendiscussie met elkaar aan durven gaan en zeggen waar het op staat (of je het er nu mee eens bent of niet), een arm om elkaar heen, wanneer de wereld net is ingestort en blijven terugkomen wanneer je wordt weggeduwd uit wanhoop of angst. You may ask yourself why? The only answer I can think of is that growing hurts, just as life does too sometimes. It’s just makes us feel less alone.