Pretty In Black raw (P.I.B raw) is my real life version van de soms spastische manier hoe mensen zich naar mij toe kunnen gedragen. Wanneer men eenmaal weet dat ik een eetstoornis heb, ontstaat er vaak een ongemakkelijke stilte of een “oh dat vermoeden had ik al”. Er zijn genoeg stigma’s, veroordelingen en foute opmerkingen te benoemen, die over het algemeen averechts werken. I am a human being too! Je kan soms serieus beter je mond houden, als je niets zinnigs te zeggen hebt.
P.I.B raw is een poging om het stigma, dat over een eetstoornis hangt, bij te stellen.People believe me wanneer ik schrijf, dat het helaas niet alleen tienermeisjes en -jongens betreft. Er is, wellicht meer dan ik durf te vermoeden, een onopgemerkte groep: denk aan een leeftijdscategorie zo tussen de 35 en 60 jaar. Puur voor mijn eigen ego, laat ik deze groep “the young at heart”-groep noemen. En ja, je kan nu een paar dingen denken… Of je gelooft het wel, omdat je wellicht iemand kent of herkent, of je springt gelijk in de afwijzende en/of veroordelende hoek.
Ongeacht wat je er van vindt, of je er begrip voor hebt of juist niet: I get it more than you dare to believe. Ik ben mijn eigen rechter, jury en veroordeler. Wat ik hier mee bedoel is, dat ik en alleen ik mijn grootse vijand ben. Iedereen heeft een rugzak welke “just life” heet. Hoe je omgaat met wat je dan ook op je pad krijgt, is voor eenieder anders om mee te dealen. Never judge a book by his or her cover.
Doe mij een plezier,wanneer iemand dan eindelijk durft te zeggen dat zij of hij anorexia heeft, begin dan niet met de tekst:”Dan neem je toch gewoon een boterham extra!?” Want weet je, it’s never about the food. Something’s broken inside en dat “fix” je niet met een oerhollands boterhammetje pindakaas of zo. I wish it was that easy.