We don’t talk anymore
Ik zou een groot deel van de dag door kunnen brengen met het “kijken” naar mensen. Gewoon ergens gaan zitten en mensen “zien”, maar dan ook echt zien. Met “zien” bedoel ik: hoe gedraag iemand zich, wat zegt zijn/haar lichaamstaal, welk verhaal zit er achter. Laats zag ik een oudere dame alleen bij de Hema aan een tafel voor twee zitten, terwijl ze haar thee opdronk. Ze zat er alsof ze op iemand aan wachten was. Je kent het misschien wel, ze keek op bij iedereen, die haar richting op liep. Elke keer leek ze teleurgesteld te zijn, dat het niet iemand was, die zij kende. Zou ze aan het wachten zijn op haar blind date of is dat niet meer chic wanneer je weduwe bent en op leeftijd? Of deed zij hetzelfde als ik, gewoon mensen kijken in de hoop op enige aanspraak? Was she lonely or perfectly happy with what life gave her?
Het observeren en het “stiekem” meeluisteren met de meest uiteenlopende gesprekken vind ik soms heel ontwapenend en soms ook enorm grappig. Ik ga wel eens uit in een cocktail- of loungebar. Het aanschouwen van dames, en zéker ook de heren in zo’n setting, vind ik vaak een comedy op zich. Hoe de één zich zichtbaar enorm opgedoft heeft om die avond te gaan scoren (inclusief foute moves) en hoe de ander er verloren bij lijkt te zitten, zich intussen geen enkele houding weet aan te nemen om maar vooral niet ongemakkelijk over te komen… Ja …dat vind ik dus interessant om te aanschouwen. The hunter is hunting for a willing victim…but the potential victim just wants to run his or her ass back home a.s.a.p. That makes me wonder, what’s the story?
Een eerste indruk of verschijning van een persoon kan zoveel anders zijn dan wie die persoon eigenlijk is. Everybody has got a story that may break your heart. Precies dát maakt mij zo nieuwsgierig naar andere mensen, het verhaal achter het “masker”.
Door mijn nieuwsgierigheid en mijn flapuitkarakter beland ik soms in de meest interessante gesprekken met volslagen vreemden. Laatst was ik ergens een drankje aan doen en mocht ik een bijzonder leuk gesprek hebben met een paar dames. Het waren twee vriendinnen. Ze kende elkaar al ruim 7 jaar. De een woonde en werkte in Rotterdam en de ander in Amsterdam. We spraken niet alleen over de verschillende cocktails, die er geschonken werden (een van mijn favoriete onderwerpen) maar ook over dromen, relaties, werk en vriendschap. Waar ik me nog het meest over verbaas, is hoe open mensen kunnen zijn. Om het gesprek met deze twee dames als voorbeeld te nemen: hoe bijzonder was het dat zij allebei hun verhaal over verlies en afscheid met mij, een volslagen vreemde voor hen, deelde. Dat was ook de reden, dat zij die avond samen de hort op waren, just a cheers for life. Het klinkt wellicht heel gek voor anderen, maar ik ervaar dat als heel mooi, dat zij dit verhaal zo open en kwetsbaar met mij deelden. Dan te bedenken dat de kans dat we elkaar treffen niet heel groot is. Dit zet me dat toch weer aan het denken. Misschien is dat juist de reden van deze “openheid”…. we probably won’t meet again, no obligations and no strings attached.
We don’t talk anymore… en dat vind ik best jammer. Het “gewoon” menselijk contact waar dan ook, dus niet alleen in het uitgaansleven, lijkt steeds vaker als potentieel “hostile” gezien te worden dan als een act of pure kindness. Do you remember the last time you said something nice to a perfect stranger? Het overgrote deel van mensen doet dat dus niet. De ene helft staart naar zijn telefoon en maakt überhaupt daardoor weinig contact met wat er om hen heen gebeurt en de andere helft durft “zomaar” casual contact” simpelweg niet aan te gaan. Je weet immers nooit hoe de ontvanger zou kunnen reageren. Misschien wel met: what do you want from me?! Toch vind ik dat juist zo’n casual contact soms een dag kan maken. Een grapje of babbel over, voor mijn part, het weer could light up anyone’s day. Zeker wanneer er een lach op iemand zijn of haar gezicht verschijnt.
Ik wil niet gaan prediken en zeggen dat de wereld beter af is zonder fixatie op het schermpje van de telefoon, ik kijk wel uit! All I want to say is, maybe we should talk more to each other. You may never know…. you could just do a really simple thing like make someone smile, even for just a second.
