Working hard on something that I’m proud of, out of the box. An epoxy to the world and the vision we’ve lost. I’m just a symbol to remind you that there’s more to see, and yet a masterpiece and yet I’m half diseased. I do whatever it takes. I was born for this.
Ik laat mezelf vallen op een veel te donzig bed in een hotel ergens in Nederland. So here I am.… ik voel dan pas hoe ontzettend moe ik ben, mentaal en fysiek leeg. Heel even laat ik de realiteit op me in werken, niet te veel, anders weet ik zeker dat ik niet meer op hou met huilen, totdat ik weer naar huis ga twee dagen later. Even verlang ik naar het gevoel dat ik ooit had, toen ik nog klein meisje was. Hoe ik mezelf tussen mijn ouders in nestelde op zondagmorgen in bed met de enige zorg dat ik koude voetjes had…. Ik breek. Ik mis heel erg die warmte, geborgenheid en veiligheid.
Wanneer ik merk dat het buiten al weer donker wordt, besluit ik mezelf bij elkaar te rapen. Ik nestel me onder een dekbed en begin te schrijven. Het heeft weinig nut om mezelf het hele weekend “zielig” te gaan vinden. I ain’t no sorry ass kind a person, mompel ik tegen mezelf. , Don’t be to hard on yourself ‘, zou mijn therapeute zeggen. I know… So I try to clear my head with every single word I’m writing down on my laptop.
My first words were: no regrets, never lose my faith in MY dreams and just do whatever it takes to rise back up again out of this year of closure. A closure hasn’t killed anyone…yet. Ik lees mijn eigen woorden terug en ik besef dat deze woorden letter voor letter kloppen. Dit is waar ik heilig in geloof, ondanks dat ik onderuitgehaald, afgedankt, ontslagen en verlaten ben het afgelopen jaar. I still believe I am able to prove dear karma wrong. I’m not here for just one reason…
I am here to stay and keep writing shit down. Schrijven geeft me een gevoel van vrijheid, I can be me with every piece I reveal in this blog. This is my soul and I don’t mind. Soms krijg ik terug van anderen dat het best “heavy” is of dat het alleen maar kommer en kwel is. Mooie woordkeuze trouwens, kommer en kwel.. lekker old school ook. Well the only thing I can replay is: true. Het laatste jaar was verre van “picture perfect”. But… that’s exactly why I write shit down dear.
De rode draad in mijn leven is dat ik altijd heb moeten vechten. Some fights were bound to be lost from the start, but some are, or will be, a definite win for me. Dat is blijkbaar het (levens)pad, dat ik mag bewandelen. Ik was dat kleine meisje, dat bij voorkeur achterin de klas zat naast het raam, zodat ik naar buiten kon kijken met teksten en woorden in mijn hoofd. Ik kon uren in de bibliotheek doorbrengen om boeken van Emily Dickinson te verslinden. Ik voelde haar teksten, ondanks dat ik net vijftien was. De eenzaamheid die begreep ik door haar woorden heen. I was lonely too.. Ik was niet “populair” en heel veel vriendinnetjes had ik niet, maar de vriendinnen die ik had waren for life.
One day I will write more happy stuff, but for now, I’m just processing this shit. The only way I know how is just keep writing the words in my head down, so others can read it and maybe think..mmmhh I feel this shit too. And if you don’t? Well, that’s alright too. Er is al van alles in mijn leven dat van me “afgepakt” is, maar DIT zal nooit, maar dan ook nooit, van me afgenomen worden.
I’m already dreaming. All I want is to hold on to the free-living part of my dreams, just dream with me.