Ik loop langs een rijtjeshuis waar “ Hoera een meisje” voor de ramen hangt. Ondanks dat er inmiddels wat jaren zijn verstreken, krijg ik daar nog steeds een knoop van in mijn maag. Ik vraag me dan af: Zouden zij nog wel kunnen slapen? Kan deze vrouw wel het kleine meisje met “instant pure love” vasthouden, zonder dat ze postnataal verdwaald is? In de woonkamer zie ik de vader het kleine hummeltje heen en weer wiegen. Ik dacht gelijk het zal wel een huilbaby zijn, en hij probeert haar te troosten, maar gezien het tijdstip kon het ook gewoon etenstijd zijn…. Never mind, just keep walking…
Na de bevalling van mijn eerste meisje viel ik in het grote zwarte gat, dat door de medische wereld “Postpartum depression” genoemd wordt. Het is een hel, waarin je eerder afkeer dan liefde voor je eigen kind voelt. Mijn bevalling was traumatisch te noemen. Het moment dat de verloskundige haar op me legde, logde ik mentaal uit. Ik kon alleen maar denken: haal haar van me af, haal haar weg nu! Ik wilde haar liever niet vasthouden of aanraken maar tegelijkertijd voelde ik me daar ontzettend schuldig over. Deze gevoelens hoorde ik niet te hebben en toch voelde ik ze, verscheurd tussen verwachtingen en realiteit. Het werd alleen maar donkerder in mijn hoofd.
Vanaf het moment dat we thuiskwamen met haar, begon ze te huilen en dat ging bijna 24 uur per dag door. Ze spuugde heel veel melk op en, niet veel later, kwam daar ook gal en bloed bij. Ze bleek zware reflux te hebben. Ondanks dat er een verklaring was voor haar krijsen, gaf ik mezelf daar de schuld van. Ik faalde als “moeder”. De nachten waren het ergst. De uren kropen langzaam naar een nieuwe dag, maar in mijn hoofd werd elke nieuwe dag net zo donker als de nacht ervoor. Het lijkt wel alsof je alles veel intenser beleeft, wanneer je niet meer kan slapen.
Mentaal en fysiek verloor ik elke nacht de “strijd” om haar stil of rustig te krijgen. Ik ging dan naast haar bed staan en alleen maar kijken naar haar. Niet met verwondering, wel met woede, wanhoop en heel veel verdriet. Stop met krijsen! Ik ging op een gegeven moment, na elke nachtvoeding, mijn hand urenlang naast haar hoofdje houden, zodat ze kon voelen dat ik er was. Op het moment dat ik dacht dat ze sliep kroop ik in slow motion haar kamer uit in de ijdele hoop dat ze de hele nacht zou blijven slapen. In mijn hoofd werd het met de dag nog donkerder. Ik at en dronk bijna niets door de stress. Ik durfde ook niet meer naar buiten, zéker niet met haar. Wat zullen mensen wel niet denken, wanneer ze zo krijst?!
Toen ik weer bij de Huisartsenpost met haar was en de kinderarts “ons” met aangepaste medicatie weer naar huis wilde sturen, brak ik. Ik kon niet meer, niet nog zo’n nacht! Ik heb toen de meest onnatuurlijke zin uitgesproken, die een moeder ooit zou “mogen” zeggen. In tranen zei ik hardop: ,als jullie me met haar terug naar huis, sturen weet ik niet wat ik met haar ga doen, wanneer ze vannacht weer begint te huilen.’ De kinderarts pakte mijn handen vast en ze zei dat het hardop uitspreken van deze zin, het beste was dat ik had kunnen doen.’ Mijn meisje werd gelijk opgenomen in het ziekenhuis op de afdeling “huilbaby’s” om haar verder na te kijken en mij wat rust te geven. Het was op dát moment gevoelsmatig het ergste wat ik haar aan kon doen: haar “zomaar” achterlaten, omdat ik het niet meer aankon. Nu weet ik wel beter. De situatie had zeker kunnen escaleren en dat had ik mezelf nooit kunnen vergeven.
Bizar hoe een geboorteslinger ergens aan een raam deze herinneringen weer kunnen oproepen. I guess that’s what they call window pain. Het is soms waar, dat tijd wonden kan helen. Deze is bijna dicht. Te lang terugkijken heeft geen zin. Ze is allang geen baby meer, wel inmiddels een jonge dame met praatjes en dromen. I am far from being a perfect mom, but hey who is?